Рамантыка

Яны ўжо год як перабралicя з Браслава... я калi некалi да i за сумую, я там як батарэка заражуся. 

Сам факт прыезду ў Браслау для меня як цуд. Нiхто не патрэбны, сеу на ровер i на возера, сеу на ровер i ў лес. Нiкаму нiчога не нада тлумачыць. Пальнуў з дубальтоўцы па секачу, схапiу за капаты i цягнеш вяселы да хаты...

Цяпер гэтага часу так не хапае, мне не крамы патрэбны, а выкацiць па сярод двара калоду, узяць сякеру, паплюваць на рукi i секчы дровы да наступнага сезону. Да ў Менску хапае народу, але добрая частка працуе, крэатыуная хаваецца, ну а астатнiя дзе нiдзе падтусiваюць. Часцей за ўсе больш часу праводзiш у транспарце, а гэта сядзець моўчкi. Цi чытаць, цi кавалкам алоўка вывадзiць калякi-малякi ў сшытку. Нажаль баянicт з мяне нiякi, канцэртау па заяуках не даю, каб хоць на некаторы час заняць сумуючы народ...Хаця можа ён i не сумуе, гэта мне няма чым заняцца, пытаюсь хоць у чым, хоць у кiм знайсцi недастаючы сэнс.

Адно радуе, што за горадам жыву, ля самага леса...Адзеў лыжы, накiну ватоўку i ў цемру...Цiхенька едзеш, прыслухоўваешься, потым раз, нешта ў ветраломе як затрышчыць. Пальнуў з дубальтоўцы па секачу, схапiу за капаты i цягнеш вяселы да хаты.

Вось яна галоўная демацiвацыя вяртання дадому http://braslaw.by/job.html

Аднiм словам - Рамантыка!