Крык

Надовечы адзін сябар у кантэксьце хаўтураў слушна заўважыў, што людзі развучыліся выяўляць свае пачуцьці.

Яны сталі саромецца паказваць нутраны стан іншым: "Цяпер жа не галосяць. Плачуць моўчкі, душацца, зьнямелыя, згубіўшыя і словы патрэбныя, і мову, і нават саму патрэбу выказвацца, спускаць пару, баючыся падацца камусьці ці то блазнамі ці то проста шчырымі, а значыць нібыта слабымі..."

У мяне на гэты конт таксама ёсьць успамін. Калі мы зьбіралі фальклёр у Чашніцкім раёне, дык у аднэй хатцы спаткалі бабулю родам з Палесься. У старой быў сшытачак, у каторым былі запісаныя назвы ўсіх песьняў, што яна ведае напамяць, больш за 200! Але справа ня ў гэтым. Яна распавядала, што ў часы ейнае маладосьці людзі не саромеліся ісьці з працы і сьпяваць. А песьня, як вядома, адкрывае чалавека, робіць яго шчырым. Ціперака, калі ты сьпяваеш, дык выснова чамусьці гэткая: альбо пьяны, альбо дурны. 

Гэта дужа кепска - трымаць камяк у сабе. Бо камяк, як сьнежная куля, паступова пачынае расьці. І сам таго не заўважыўшы, ты можаш зьнікнуць у акіяне забабонаў грамадскае думкі ды суцэльнае беспачуцьцёвасьці.

З.Ы. Дзякуй небу, што ёсьць  сябар, зь якім можна параўсьці на ўвесь лес, і скінуць зь сябе абалонку сур'ёзнасьці й пыхі. Чаго і вам раю рабіць перыядычна.

Праект думкі.

За чалавека кажа дзея, а ня слова.