Кругагляд

Даводзілася сустракаць людзей з такімі энцыклапедычнымі ведамі і такой прагай да жыцьця, рухавых як метэоры, якія адчуваюць значнасьць кажнай секунды ў гэтым сьвеце, што сваё Я гублялася недзе ў цернях нікчэмнасьці.

А што раблю я, каб...? Каб што? Зьмяніць сябе, сьвет вакол сябе? І што наогул я раблю, апрача таго, што павялічваю колькасьць інфармацыйнага, прадметнага, пачуцьцёвага сьмецьця. Што раблю я, апрача таго, што трапіў у вір спажывальніцтва, псеўдамастацтва, надуманай дабрадзейнасьці, уласнае пыхі?

Разам з тым, штодня сустракаю людзей, якія ня бачаць жыцьцё далей за свой гарод. І мне нейк страшна.

Бо ёсьць адны, якім проста наканавана жыць у сем'ях, якіх цешаць дробязі побыту, і ім стае любові бліжніх, дзіцячага сьмеху, і часта яны куды глыбейшыя за тых, хто пабачыў цэлы сьвет...

А ёсьць другія, якія спыніліся настолькі, што іх задавальняе абсмоктваньне чужых жыцьцяў, якія вар'ююцца праз тое, што ў кагосьці ёсьць нейкая рэч, а ў іх яе няма, якія лютуюць, калі штосьці не ўкладваецца ў іх дробных галовах, калі зломваецца сістэма, навязаная ім інфармацыйнай навалай, якую яны ня ўмеюць кантраляваць, бо той аскепак глуздоў, які адказвае за думаньне, даўным-даўно аджыў.

Часам мне падаецца, што калі кажнаму чалавеку хоць раз у жыцьці паказаць вялізную прастору сьвету, дык унутры яго нешта зломіцца, і нават самы дурны нешта скеміць.

Цудоўна, калі ёсьць людзі, якія хоць і ня ўмеюць штосьці знайсьці самі, але прынамсі жадаюць пераскочыць праз сваю штодзённасьць, і рэагуюць на стваральныя сілы вакол сябе, усебакова пашыраць свой кругагляд, каб не ператварыцца як тое сумнавядомае Балойса ў балота.

Сам усьцяж стараюся браць за ўзор самых выдатных прадстаўнікоў роду чалавечага. Стымулюе, калі задаеш сабе такую планку, празь якую, падаецца, немажліва пераскочыць. І хоць па выніку ты робіш вельмі мала, але ўсё адно добра, што ёсьць жаданьне імкнуцца да недасяжнага, штось пераадольваць. Тады думаецца: "Значыць, жыву"

Праект думкі.

За чалавека кажа дзея, а ня слова.