А
за акном кружыла сцюжа.
Весь
горад зачыніўся на засоў.
Апошні
транспарт больш як за гадзіну,
разбегся
хутка да так утульных АТП.
Яшчэ
адно раскрыжаванне
і
вецер з сілай штурхаўу у плячо.
Ізноў
з сталіцы рушу пешам
Як
быццам не двадцать, а семдесят гадоў
Мяшок
балтаеца за плеччам
Наперадзе
не меньш за 20 верст
А
вецер, вецер сцюжу гоніц
Сабраўшы
злосць з усіх вакол
Куды
там думаць, а сваем
Калі
кругом такая справа
Прыгнуўшы
бараду да пол
І
хітра агрызнушысь, далей я рушыў.
Па
трошкі, плыткімі глыткамі
Гарбаты
з кружкі адапью
І
ціплыня зальецца танна
У
каўнер, за скуру ў рукавы.
А
пяткі ў таз, да кіпятку
Як
ракаў да чырвані варыць па трошкі буду
Пасля
ваўняныя шкарпэткі на нагу
І
хуценька наверх, на печ, да жонкі
Дзяліцца
цеплынёй і байкамі пра сцюжу.
Нее,
слухай ты браток, як хоч
А
я апошні грош, аддам,
Каб
толькі хутка апынуцца
У
месцы тым, што хатай мне завецца.
Вось
першы плот і вывеска кавярні
Біг-мак,
ля-фур і кола тры ў адном
Але
і тут аблом, хоць свет гарыць
Але
закрылі хлопцы ўсё да самай раніцы падлюкі
Расчырванеў,
занепакоеўся, спацеў
Рабіць
няма, чаго, а час ідзе даволі хутка
З
упэуненасцю у сілы і спакой свае
Таксіста,
што ляцеў ля плота на макдональдс
Я
віламі, ціхенька так стапануў
Сказаў
яму: Браток! Прабач!
Мне
ў
Бараўляны трэба хутка…
Пагаварыў,
адлушчыў трошкі грошай
І
праз хвіліны так двадцать тры
Ля
хаты, што на прыгарку стаіць
Як
Анел
безкрылы апынуўся.
У
ложку значна лепш
Гарбатаю
аппіўся
Да
жонкі ціхенка прынік
І
ў сон спакойна праваліўся.
15.03.2014